"Ποιήματα" - Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ο χορός της ζωής

Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ' το μυαλό

προσβάλλεται ποικιλοτρόπως

από την εμπειρία -

Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:

τρελοί.

Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:

διανοούμενοι.

Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:

αποδεκτοί.

Μήνυμα

Καθόμουν σε ετούτο

το δωμάτιο για ώρες

δακτυλογραφώντας, και πίνοντας 

κόκκινο κρασί.

Πίστευα πως ήμουν

μόνος εκεί.

Η πόρτα είναι κλειστή 

και το παράθυρο.

Τώρα μια μεγάλη παχιά μύγα

άσχημη και μαύρη

κάθεται στο χείλος του ποτηριού

με το κρασί μου.

Από πού ήρθε;

Τόσο αθόρυβη

και ακίνητη.

Κάπως έτσι

θα πρέπει να 'ρχεται

και ο θάνατος.

Ο πατέρας μου κι ο αλήτης

Ο πατέρας μου πίστευε στην εργασία.

Ήταν περήφανος να έχει μια δουλειά.

Καμιά φορά δεν είχε δουλειά

και τότε ντρεπόταν.

Ντρεπόταν τόσο που έφευγε απ' το σπίτι

το πρωί και γύριζε το βράδυ

ώστε οι γείτονες να μην παίρνουν 

χαμπάρι.

Εμένα, 

μου άρεσε ο διπλανός μας γείτονας:

άραζε απλά στην πίσω αυλή

σε μια καρέκλα κι έριχνε βελάκια

σε κάτι κύκλους που είχε ζωγραφίσει

πλάι στο γκαράζ.

Στο Λος Άντζελες του 1930

κατείχε μια σοφία που

ο Γκαίτε, ο Χέγκελ, ο Κίρκεγκαρντ,

ο Νίτσε, ο Φρόιντ, 

ο Γιάσπερς, ο Χάιντεγκερ και ο 

Τόινμπι θα μπορούσαν πολύ

δύσκολα να αρνηθούν.