Ένας άνθρωπος είπε:
-H πιό βαριά στιγμή της ζωής μου ήταν στη μάχη του Μάρνη, όταν πληγώθηκα στο στήθος.
Ένας άλλος είπε:
-Η πιό βαριά στιγμή της ζωής μου ήταν σε μια παλλιροϊκή καταστροφή στη Γιοκοχάμα , απ' όπου γλύτωσα από θαύμα, καταφεύγοντας κάτω από τη σκηνή ενός μαγαζιού με βερνίκια.
Κι ένας άλλος είπε:
-Η πιό βαριά στιγμή της ζωής μου είναι όταν κοιμάμαι την ημέρα.
Κι άλλος είπε:
-Η πιό βαριά στιγμή της ζωής μου ήταν στη μεγαλύτερη μοναξιά μου.
Κι άλλος είπε:
-Η πιό βαριά στιγμή της ζωής μου ήταν όταν μ' έκλεισαν σε μια φυλακή του Περού.
Κι άλλος είπε:
-Η πιό βαριά στιγμή της ζωής μου ήταν όταν είδα προφίλ τον πατέρα μου.
Κι ο τελευταίος είπε:
-H πιό βαριά στιγμή της ζωής μου δεν έχει φτάσει ακόμα.
Το ποίημα ανήκει στην τρίτη συλλογή του Βαλιέχο με τίτλο "Poemas Humanos" (Ανθρώπινα Ποιήματα). Εδώ παρατίθεται όπως μεταφράστηκε από τα ισπανικά από τον Έλληνα ποιητή Ρήγα Καππάτο (Cesar Vallejo, Ποιητικά Άπαντα - Εκδόσεις Gutenberg).
Το 2012 οδεύει προς το τέλος του και τα "Rain Dogs" σας καλούν να μας αποκαλύψετε ποια βιβλία διαβάσατε τη χρονιά που φεύγει. Αφήστε ένα σχόλιο γράφοντας τους τίτλους των βιβλίων που διαβάσατε, ποιό ήταν αυτό που σας ενθουσίασε περισσότερο απ' όλα και ποιο αυτό που σας απογοήτευσε. Φυσικά μπορείτε να μας πείτε και τους τίτλους των βιβλίων που θέλετε/σκοπεύετε να διαβάσετε στο άμεσο μέλλον. Περιμένουμε τις απαντήσεις σας με μεγάλο ενδιαφέρον!
Υ.Γ. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στο είδος ( π.χ. λογοτεχνία, δοκίμιο, φιλοσοφία κ.ο.κ) των βιβλίων.
Σας εύχομαι ολόψυχα χρόνια καλά, ανυπόταχτα και παθιασμένα..
Σαν σήμερα το 1963, ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900 - 1971) τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Με αφορμή τη συμπλήρωση 49 χρόνων από τη μέρα εκείνη, δημοσιεύουμε το ποίημά του με τίτλο "Αφήγηση".
Σαν σήμερα, πριν από 69 χρόνια (8 Δεκεμβρίου 1943), γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Φλόριντα, ο James "Jim" Douglas Morrison. O Jim Morrison (όπως ήταν ευρέως γνωστός) εκτός από τραγουδιστής και στιχουργός του θρυλικού αμερικανικού ροκ συγκροτήματος "The Doors", ήταν ακόμη ποιητής και συγγραφέας. Πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1971 στο Παρίσι, όπου ζούσε τους τελευταίους μήνες μαζί με τη σύντροφό του, Pamela Courson.
Σχετικά με το θάνατό του
Όπως αναφέρεται και στη Bικιπαίδεια: "(...) Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Κούρσον τον βρήκε νεκρό
στη μπανιέρα. Δεν έγινε αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε
ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε
λαβή για πολλές εικασίες σχετικά με την αιτία θανάτου.
Ο Ντάνυ Σάγκερμαν διηγείται ότι όταν η Κούρσον επέστρεψε στις ΗΠΑ, του είπε ότι ο Μόρισον είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία είχε εισπνεύσει νομίζοντας πως είναι κοκαϊνη.
Ο Σάγκερμαν σημειώνει ότι η Κούρσον έδινε διαφορετικές εκδοχές του
θανάτου κατά καιρούς, τη μια λέγοντας ότι εκείνη τον είχε σκοτώσει και
την άλλη ότι ο θάνατός του ήταν λάθος της.
Η ιστορία με την αθέλητη λήψη
ηρωίνης υποστηρίζεται από τη διήγηση του Αλέν Ρονέ, που έκανε παρέα με
το ζευγάρι στο Παρίσι. Ο Ρονέ είχε γράψει ότι ο Μόρισον πέθανε από αιμορραγία
αφού εισέπνευσε ηρωίνη της Κούρσον κι ότι εκείνη άθελά της
αποκοιμήθηκε, αφήνοντάς τον να πεθάνει αντί να καλέσει για ιατρική
βοήθεια (...)".
Riders on the Storm
Το "Riders on the Storm" είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των " The Doors". Συμπεριλαμβάνεται στο τελευταίο album του συγκροτήματος -ενόσω ο Μorrison ήταν εν ζωή-, με τίτλο "L.A. Woman".
Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we're born
Into this world we're thrown
Like a dog without a bone
An actor out alone
Riders on the storm
There's a killer on the road
His brain is squirmin' like a toad
Take a long holiday
Let your children play
If ya give this man a ride
Sweet memory will die
Killer on the road, yeah
Girl ya gotta love your man
Girl ya gotta love your man
Take him by the hand
Make him understand
The world on you depends
Our life will never end
Gotta love your man, yeah
Yeah!
Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we're born
Into this world we're thrown
Like a dog without a bone
An actor out alone
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Σαν σήμερα πριν 101 χρόνια γεννήθηκε στην Ασέα Αρκαδίας, ο μεγάλος Έλληνας ποιητής, στιχουργός και μεταφραστής, Νίκος Γκάτσος. Το μοναδικό βιβλίο που εξέδωσε όσο ζούσε, ήταν η ποιητική σύνθεση "Αμοργός" (1943), που θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του ελληνικού υπερρεαλισμού.
Ως υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξέθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ’ τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους
Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Οι αύρες μάς εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους
Προστρέχουν κι αυτές και πλαταγίζουν οι πτυχές τους
Λευκές οι μεν και πορφυρές οι δε
Πτυχές κτυποκαρδιών πτυχές χαράς
Των μελλονύμφων και των παντρεμένων.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φωνές εδώ και φάλαινες στο πέρασμά σου πάρα κάτω
Από τα ύφαλά σου αντλούνε τα παιδιά την μακαριότητα
Από το πρόσωπό σου την ομοιότητα με σένα
Και μοιάζεις με αυτούς που εσύ κ’ εγώ γνωρίζουμε
Αφού γνωρίζουμε τι θα πη φάλαινα
Και πώς ιχνηλατούν οι αλιείς τα ψάρια.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φυγομαχούν όσοι κρυφά σε μυκτηρίζουν
Όσοι πουλούν τα δίχτυα σου και τρώνε λίπος
Ενώ διασχίζεις τις θαλάσσιες πραιρίες
Και φθάνεις στα λιμάνια με τα πούπουλα
Και τα κοσμήματα της όμορφης γοργόνας
Πούχει στο στήθος της ακόμη τα φιλιά σου.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Είναι ο καπνός σου πλόκαμος της ειμαρμένης
Που ξετυλίγεται μέσ’ στην αιθρία κι ανεβαίνει
Σαν μαύρη κόμη ηδυπαθούς παρθένας ουρανίας
Σαν λυρική κραυγή του μουεζίνη
Όταν αστράφτει η πλώρη σου στο κύμα
Όπως ο λόγος του Αλλάχ στα χείλη του Προφήτη
Κι όπως στο χέρι του η στιλπνή κι αλάνθαστή του σπάθα.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων
Που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου
Αύλακες διακορεύσεως χνάρια ηδονής που ασπαίρουν
Μέσ’ στο λιοπύρι και στο φως ή κάτω από τ’ αστέρια
Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις
Αφρό δεξιά κι αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξείδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη
Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη
Πλέχουμε προχωρούμε δίχως τύψεις
Κλωστήρια κ’ εργοστάσια εμείς
Πεδιάδες και πελάγη κ’ εντευκτήρια
Όπου συνέρχονται με τις νεάνιδες τα παλληκάρια
Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις
Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές
Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά
Εις την οποίαν έρχονται το μεσημέρι τα κορίτσια
Για να γευθούν τον έρωτα μαζύ μας
Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια
Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους
Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν
Οι στεριανές κοπέλλες τα μαλλιά τους.
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.
Από την "Ενδοχώρα", 1945
Ανάγνωση του ποιήματος από τον ίδιο τον ποιητή, υπό τη μουσική υπόκρουση του "L' Amoroso" του Αntonio Vivaldi
Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από το βράδυ που ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού, Επαμεινώνδα Κορκονέα, στα Εξάρχεια.
"Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους
και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην
πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν το
Μουσολίνι, όπως και ο Γερμανοί που αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι
Ισπανοί που αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός- και κάθε
λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάσιν και κατ' ουσίαν.
Ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός από
το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο
φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για
αστούς, ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν
αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδομένου ότι στη λεγόμενη αστική κοινωνία
δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να
καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα.
Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες,
τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ'
το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την
ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες
δικτάτορες. Και τα πλήθη ουρλιάζουν "ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας"! Ο
χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους,
που να τον προστατεύει απ' τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από
τους κομμουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην
"ανώτερη τάξη".
Κάθε μικροαστός ονειρεύεται τον αστό που ζεσταίνει μέσα του,
που τον μεγαλώνει στο θερμοκήπιο της μεγάλης ελπίδας για ένα πέρασμα
στην "ανώτερη τάξη". Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ. Και
επειδή το όνειρο για μερικούς πραγματοποιείται, όλοι οι χάχες πιστεύουν
πως θα βγει αληθινό και γι' αυτούς. Δεν έχει σημασία που οι περισσότεροι
πεθαίνουν φτωχοί. Σημασία έχει που ο καπιταλισμός τους επιτρέπει να
ονειρεύονται το δικό τους πλούτο. Και ο φασισμός, που είναι η ακραία
μορφή καπιταλισμού, είναι μια εγγύηση για τη διατήρηση του ονείρου για
ένα πέρασμα στην "ανώτερη τάξη".
Το Φολκσβάγκεν (το Λαϊκό Όχημα) είναι δημιούργημα
του Χίτλερ. Αλλά υπάρχει ακόμα. Και ο αγκυλωτός σταυρός (η σβάστικα),
αυτό το εκπληχτικής ψυχολογικής αποτελεσματικότητας λαϊκό σύμβολο, που
δίνει φτερά στο σταυρό και τον κάνει να γυρίζει και να αλέθει, θα δώσει
και στο χριστιανισμό τη δυναμική που του λείπει. Τώρα πια δεν είναι
αμαρτία να σκοτώνει ο καλός χριστιανός. Και ο Μεταξάς, όπως και ο
Μουσολίνι άλλωστε, ξέρουν καλά τι κάνουν όταν υιοθετούν σα σύμβολο το
διπλό πέλεκυ. Που κόβει κεφάλια και από τα δεξιά και από τ' αριστερά.
Κάτω απ' αυτές τις ιδιάζουσες στο φασισμό συνθήκες
ψυχολογίας της μάζας, και με το πρόσθετο πραγματικό κίνητρο της απειλής
της περιουσίας απ' τον καταχτητή που, βέβαια, δεν καταχτά μια χώρα για
να κάνει περίπατο υπό το σεληνόφως στις ακρογιαλιές αλλά για να
επωφεληθεί υλικά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι Έλληνες
έτρεξαν με τέτοια προθυμία στο μέτωπο και πολέμησαν τόσο καλά τους
Ιταλούς.
Όχι όμως και τους Γερμανούς. Που είχαν ισχυρότερα
σύμβολα, ισχυρότερα κίνητρα και κυρίως ισχυρότερη μικροαστική τάξη απ'
αυτή των μεσογειακών λαών. Που ακόμα και τον πόλεμο τον αντιλαμβάνονται
σαν λαϊκή γιορτή ."
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
