Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

"Nαζί ή βλάκας;"

(...) Η γενική κατακραυγή δείχνει να σοκάρει τον αθλητή. Μέσα σε λίγα λεπτά και βλέποντας το σάλο που έχει προκαλέσει, δικαιολογεί τον εαυτό του: «Πρόκειται για παρεξήγηση. Χαιρετούσα τον Παυλή που ήταν στην εξέδρα» λέει αρχικά. «Ήθελα να απαιτήσω σεβασμό από τους οπαδούς» ήταν η επόμενη δικαιολογία. «Δεν ήξερα τι σημαίνει, το ορκίζομαι στη μάνα μου» η επόμενη ατάκα του νεαρού. (...)


 O Fidel Livorno γράφει στο 3pointmagazine.gr για τον ναζιστικό χαιρετισμό του Γιώργου Κατίδη.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

"Συμφωνία αρ.1" - Τάσος Λειβαδίτης


Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. 

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…


Στη Μ

Περί της "Προστασίας του πολίτη" και άλλων δαιμονίων

(...) Απλόχερη βοήθεια στην προσπάθειά της να τσακίσει τους απανταχού αντιστεκόμενους στην κρατική βία, προσέφεραν ανέκαθεν στην Αστυνομία, οι κάθε λογής φασιστικές συμμορίες. Ωστόσο από τη στιγμή που ο επίσημος πολιτικός φορέας των τελευταίων εκπροσωπείται πλέον και θεσμικά στην ελληνική κοινωνία -μέσω της συμμετοχής της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο-, τα πράγματα για την κυβέρνηση έχουν περιπλεχτεί αρκετά. (...)

 
Διαβάστε το άρθρο "Περί της "Προστασίας του πολίτη" και άλλων δαιμονίων" του Fidel Livorno στο 3pointmagazine.gr

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

"H φαιδρότητα της λογικής των ίσων αποστάσεων"

(...) Διαφορετικές ιδέες όπλιζαν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και διαφορετικές τους ταγματασφαλίτες και τους χίτες. Άλλα ήταν τα ιδανικά του Σπάρτακου και των συντρόφων του στην αρχαία Ρώμη ή των αβράκωτων της Γαλλικής Επανάστασης και άλλα εκείνα των SS του Χίτλερ ή των νατοϊκών στρατευμάτων. (...)



Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

"Είσοδος" - Νίκος Καρούζος


 Εἶναι μία θύρα στὰ μάτια κάθε νεκροῦ
μὲ καίει τρόμος ἀπ᾿ τὴν ἡλικία
τῶν λουλουδιῶν ἔτσι γρήγορα ποὺ φεύγουν
ἔτσι γρήγορα εἶναι μιὰ θύρα βαμμένη μὲ τὴ σιωπὴ
κι ὁ θάνατος μονόλιθος.
Κράζει τ᾿ ἀηδόνι μαῦρος κόρακας καὶ θέλει τὴ φωνή του
μὰ δὲν ἔχει γλῶσσα ἡ δεύτερη ζωή μας. Καλὴ νύχτα,
ποὺ λέει ὁ θεατρίνος ἢ ὁ ψευδοσκότεινος, δὲν ὑπάρχει
κι οὔτε νύχτα κακὴ κι ἀκόμη οὔτε νύχτα
εἶναι μονάχα τὸ Δὲν τὸ Μὴ καὶ τ᾿ Ὄχι σὰν καρπὸς
τοῦ δέντρου μὲ τ᾿ ὄνομα Ἐγὼ καὶ τ᾿ ἄλλο τ᾿ ὄνομα Ταξιδεύω
κι ὅλα τὰ λόγια μας ἐδῶ
φενάκη κ᾿ ἐσωτερικὰ τηλέφωνα
εἶναι μιὰ θύρα φοβερὴ
γι᾿ αὐτὸ κρατοῦμε τουφέκι τὸ τραγούδι:
Μιὰ θύρα, θύρα ἡ γκρέμιση
τὸ σάλιο τοῦ χελιδονιοῦ ποὺ φτιάχνει μὲ τὰ φρύγανα
στὰ δέντρα οὐράνιες φωλιές.
Καὶ χωρίζουμε σὲ φῶς καὶ σκοτάδι τὸ Ἕνα.
Χωρίζουμε τὸν Ὀδυρμὸ σὲ τύφλωση καὶ θυσία.


"Περί της ταξικής καταγωγής των αστυνομικών"

(...) Το ότι οι περισσότεροι αστυνομικοί προέρχονται από χαμηλά λαϊκά στρώματα είναι ένα γεγονός, το οποίο δεν χρειαζόμασταν κανέναν κ. Κρανιδιώτη για να το μάθουμε. Ανέκαθεν οι δυνάμεις καταστολής ενός κράτους, όπως άλλωστε και οι μισθοφορικοί στρατοί, αποτελούνταν στην συντριπτική τους πλειονότητα από εργατόπαιδα. (...)


 Ο Fidel Livorno γράφει στο 3pointmagazine.gr για την ταξική καταγωγή των αστυνομικών.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

"Ποιήματα" - Τσαρλς Μπουκόφσκι



Ο χορός της ζωής

Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ' το μυαλό
προσβάλλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία -
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.




Μήνυμα

Καθόμουν σε ετούτο
το δωμάτιο για ώρες
δακτυλογραφώντας, και πίνοντας 
κόκκινο κρασί.

Πίστευα πως ήμουν
μόνος εκεί.
Η πόρτα είναι κλειστή 
και το παράθυρο.

Τώρα μια μεγάλη παχιά μύγα
άσχημη και μαύρη
κάθεται στο χείλος του ποτηριού
με το κρασί μου.

Από πού ήρθε;
Τόσο αθόρυβη
και ακίνητη.

Κάπως έτσι
θα πρέπει να 'ρχεται
και ο θάνατος.




Ο πατέρας μου κι ο αλήτης

Ο πατέρας μου πίστευε στην εργασία.
Ήταν περήφανος να έχει μια δουλειά.
Καμιά φορά δεν είχε δουλειά
και τότε ντρεπόταν.
Ντρεπόταν τόσο που έφευγε απ' το σπίτι
το πρωί και γύριζε το βράδυ
ώστε οι γείτονες να μην παίρνουν 
χαμπάρι.

Εμένα, 
μου άρεσε ο διπλανός μας γείτονας:
άραζε απλά στην πίσω αυλή
σε μια καρέκλα κι έριχνε βελάκια
σε κάτι κύκλους που είχε ζωγραφίσει
πλάι στο γκαράζ.
Στο Λος Άντζελες του 1930
κατείχε μια σοφία που
ο Γκαίτε, ο Χέγκελ, ο Κίρκεγκαρντ,
ο Νίτσε, ο Φρόιντ, 
ο Γιάσπερς, ο Χάιντεγκερ και ο 
Τόινμπι θα μπορούσαν πολύ
δύσκολα να αρνηθούν.



Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

"Ποιήματα" - Κώστας Βάρναλης



OΡΕΣΤΗΣ 

Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα,
λύσε τα να φανείς, ως είσαι, ωραίος 
και διώξε από το νου σου πια το χρέος
του μεγάλου χρησμού, μια και κανένα

τρόπο δεν έχεις άλλονε! Και μ' ένα 
χαμόγελον ιδές πως σ' έφερ' έως 
στου Άργους την πύλη ο δρόμος σου ο μοιραίος
το σπλάχνο ν' αφανίσεις που σ' εγέννα.

Kανείς δε σε θυμάτ' εδώ. Κ' εσύ όμοια
τον εαυτό σου ξέχανέ τον κι άμε
στης χρυσής πολιτείας τα σταυροδρόμια

και το έργο σου σα νά ταν άλλος κάμε.
Έτσι κι αλλιώς θα παίρνει σε από πίσου
γιά το αίμα της μητρός σου γιά η ντροπή σου.



  
PIERRE DE RONSARD

Εμέν' από μικρόν μ' έτρωγε η έννοια
του Απόλλωνα - ψυχή δε μού 'χε λείψει!
Και σ' άφθαστα τιμών μ' ανέβασε ύψη, 
σ' ολυμπική αποθέωσην η εύνοια

βασιλισσών με την αιθέρια ευγένεια,
βασιλιάδων λαμπρών, πού 'χανε στύψει
τις δάφνες των πολέμων ή από τύψη
σβήσανε σε κρεβάτια πουπουλένια.

Κι όληνε τη Φραγκιά, την Εγγλιτέρα
ο Στίχος μου στο πόδι ξεσηκώνει
κ' οι νέοι μ' ακολουθούν αυγή κ' εσπέρα

να ρουφάνε τη μάντισσα ομιλιά μου.
Κι όμως χαρά δεν έχω. Στα μαλλιά μου
μι' άσπρη τούφα τα πάντα φαρμακώνει. 




ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ

Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες,
σκεμπέδες σταυροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ' επίσημοι κι ωραίοι.

Σαράντα λύκοι με προβιά (γι' αυτούς βαρά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρευάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.

Όξ' ο κοσμάκης φώναζε: "Πεινάμε τέτοιες μέρες"
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ' οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυραίοι
άνοιξαν τα παράθυρα και κράξαν: "Είστε άθεοι".




ΕΠΙΤΑΦΙΟ

Όχι λουλούδια, μα σπαθί στον τάφο σου, άξιε βάρδε!
Όταν παλεύανε Ζωή και Θάνατος, απόξω
δεν κοίταγες χορεύοντες μ' ένα φλασκί στο χέρι,
αλλά μπροστάρης του Λαού στης λευτεριάς τη μάχη
ο λόγος σου αρχαγγέλινο σπαθί τυραννοχτόνο.



Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

"Πατησίων και Παραμυθιού γωνία": Αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο

(...) Συνηθίζεται να λένε ότι κριτής των πάντων είναι ο χρόνος. Στον κανόνα αυτό δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση οι άνθρωποι της Τέχνης. Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι από αυτούς, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν από τέτοια, αφού προλαβαίνουν να υψωθούν στο πάνθεον της αναγνώρισης όσο βρίσκονται ακόμα εν ζωή. (...)


"Πατησίων και Παραμυθιού γωνία": Αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο, από το 3pointmagazine.gr

"Ποιήματα" - Άρης Αλεξάνδρου



ΠΡΟΑΓΩΓΗ

Όλα ήταν έξοχα χτες βράδυ
τόσο που κρυσταλλώθηκε η θάλασσα στους βράχους
κ' έγινε αλάτι
τόσο που κρυσταλλώθηκαν τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό
κ' έγιναν αστέρια
τόσο που κρυσταλλώθηκε δω κάτω η σιωπή μας
κ' έγινε φιλί.
Όλα ήταν έξοχα χτες βράδυ
μόνο που ήρθαν ίσως με κάποια καθυστέρηση
όπως φτάνει στον πεσόντα
η διαταγή προαγωγής του σε υποδεκανέα.


ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ

Κι όμως δεν αυτοκτόνησα.
Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;
Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος
με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς
με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.


Από τη συλλογή "Ευθύτης οδών"